Cytaty z literatury roku 2004:
Trwałość naprawionych konstrukcji to temat o narodowym, rosnącym znaczeniu.
W ostatnich latach reputacja betonu została nadszarpnięta przede wszystkim przez jego nieskuteczne naprawy. Wady napraw i niekończące się "naprawy napraw" istotnie przyczyniają się do aktualnego postrzegania betonu.
Niektórzy eksperci szacują, że prawie połowa napraw betonu się nie udaje.
Materiały naprawcze i strategie muszą być odporne na wtórną korozję i spękania, a współcześnie oferowane technologie naprawcze zachowują się dokładnie odwrotnie.
Jest niewielu projektantów i wykonawców mających wystarczającą wiedzę o naprawach betonu.
Naprawione budowle morskie po upływie 3 do 7 lat nadają się do ponownej naprawy.
Typowo obserwuje się usterki napraw po czasie 1 do 3 lat.



Ten element już "na oko" nie nadaje się do naprawy.
Nie zawsze jest to tak oczywiste. W raporcie programu badawczego Komisji Europejskiej COST 521 czytamy m.in., że "główna przyczyna niepowodzeń to wykonanie naprawy ubytków betonu tam, gdzie nie powinna być wykonana".


PODSTAWOWE ZNACZENIE MA PRAWIDŁOWE ZARZˇDZANIA CYKLEM ŻYCIOWYM KONSTRUKCJI ORAZ PODEJMOWANIE PRAWIDŁOWYCH DECYZJI W ZAKRESIE STRATEGII NAPRAWCZYCH


      
Decyzje podejmuje się na podstawie logicznej diagnostyki obiektu, która powinna ustalać i zawierać conajmniej:
wiek obecny konstrukcji,
przewidywany okres eksploatacji (POE) oraz inne wymagania właściciela konstrukcji,
mapę grubości otuliny zbrojenia na powierzchni całej konstrukcji,
głębokość karbonatyzacji: aktualną i wyliczoną na zakończenie POE,
głębokość skażenia otuliny chlorkami: aktualną i wyliczoną na zakończenie POE,
ocenę stopnia uszkodzenia konstrukcji w/g PN-88/B-01807,
prognozę narastania ilości (lub udziału %) zbrojenia zagrożonego karbonatyzacją i/lub
chlorkami w czasie do zakończenia POE,
możliwości techniczne wykonania naprawy wynikające m.in. z wytrzymałości betonu
na odrywanie, lub dostępu do konstrukcji.


Dokumentacja powinna prezentować technicznie możliwe warianty postępowania:
pozostawienie bez naprawy,
wymiana/uzupełnienie otuliny w miejscach gdzie otulina zbrojenia jest obecnie skażona przez
  karbonatyzację i/lub chlorki, lub w inny sposób uszkodzona,
naprawa j.w. plus ochrona powierzchniowa,
           ! dodatkowe środki ochrony mogą być stosowane jako dodatkowe zabezpieczenie,
             a nie jako zastępczy sposób na spełnienie podstawowych wymagań,
wymiana otuliny wokół części zbrojenia zagrożonego korozją na zakończenie POE
  wykonywana w zakresie uzasadnionym stosunkiem efektów do nakładów,
           ! zakres naprawy określany jest przez wskazanie na mapie powierzchni konstrukcji
             obszarów i głębokości wymiany otuliny na podstawie prognozy narastania ilości
             zbrojenia zagrożonego karbonatyzacją i/lub chlorkami w czasie do zakończenia POE,
wymiana otuliny wokół całości zbrojenia zagrożonego korozją na zakończenie POE,
           ! zakres naprawy określany jest przez wskazanie na mapie powierzchni konstrukcji
             obszarów i głębokości wymiany otuliny,
ochrona katodowa konstrukcji,
wymiana konstrukcji na nową.
Dla każdego wariantu należy określić charakterystyczne dla niego:
ograniczenia techniczne w eksploatacji konstrukcji,
korzyści, ryzyka i konsekwencje,
koszty naprawy,
koszty eksploatacji konstrukcji w okresie do zakończenia POE,
koszty w całym cyklu życiowym konstrukcji.


      
Zakres naprawy powinien być określony przez wskazanie na mapie powierzchni konstrukcji obszarów i wymaganych głębokości wymiany otuliny. Należy określić metodę przygotowania podłoża.


   
Uzyskanie dokładnego połączenia naprawy z podłożem powinno podlegać kontroli dokonywanej na rdzeniach pobranych z miejsc napraw.


Wysoka wytrzymałość na odrywanie naprawy od podłoża nie jest warunkiem wystarczającym dla trwałego przylegania naprawy. Więcej na ten temat w rozdziale "Dopasowanie do podłoża"...


© 2023 OTiK Sp. z o.o.